EN BÜYÜK GÜCÜMÜZ YAÞAM SEVÝNCÝMÝZDÝR

Deðerli Dostlar,

Bir kýsmýmýz hayatýmýzdaki güzelliklerin mutluluklarýn sabun köpüðü gibi kolayca patlayýp yok olacak kadar kýsa ve etkisiz olduðuna dair bir batýl inanca sahip olabilir. Toplum içinde bile çok neþeli güldüðümüz mutlu olduðumuz anlarda ‘Çok güldük, baþýmýza kötü bir hal gelecek!’ düþüncesiyle kendi kendimizi sabote ederiz.

Ben bugün sizlere tersini düþünmenizi söyleyerek, bu genelleþmiþ batýl ianca meydan okumak istiyorum. Sizi, tam tersine; üzüntü ve gerginliðin, hayatýmýzda kolayca patlayacak bir sabun köpüðü kadar kýsa ve etkisiz olduðunu düþünmeye davet ediyorum. Sonuçta her þey elimizdeki mumlarla neye niyet ettiðimize baðlý.

Bu konuyla baðlantýlý olarak birkaç sene önce yaþadýðým kiþisel bir anýmý paylaþmak istiyorum. Ýlk kitabým olan Hayata Baðlan’ý kalýn bir deftere önce elle yazmýþtým ve bitince de biligisayar gerçirmeyi planlýyordum. Hem özel sektörde bir iþte çalýþýp, geri kalan zamanlarda okuma ve araþtýrma yapýp, kitap yazmanýn ne kadar meþakkatli olacaðýný tahmin edersiniz. Elimde o kalýn defterle aylarca dolaþmýþ, yanýmdan ayýrmamýþtým. Aklýma geldikçe her yerde not alýyor, düzeltmeler yapýyordum. Bir yandan da unutkan bir yapýya sahip olduðum için, hep o defteri bir yerlerde unutacaðým kaygýsýyla yaþýyordum. Ne ilginçtir ki zihnim kitabýn basýlýp elime aldýðým günü deðil de, defteri kaybetme olasýlýðýna odaklanmýþtý. Ve bir gün iþ çýkýþý, bir kaç maðazaya uðrayýp eve döndüðümde, defterimi bir yerde unuttuðumu fark ettim. Aylardýr yazdýðým tüm çalýþmalarým daha bilgisayara bile geçirmemiþ halde kaybolmuþtu. Neler hissettiðimi az çok ediyorsunuzdur. Ertesi gün, bir gün önce uðradým tüm maðazalarý tek tek dolaþtým. Defterim hiç birinde yoktu. Bir tarafta kendime duyduðum kýzgýnlýk, diðer tarafta hissettiðim hayal kýrýklýðý ve bir daha sil baþtan nasýl yazacaðýmý bilememe karmaþýklýðý ile þuna karar vermiþtim: ‘Sanýrým yaradan benim bu kitabý çýkarmamý istemiyor.’ Bir kaç hafta içinde bu düþünceyi kabullenmiþ, pes etmiþ ve kendi hayatýma dönmüþtüm. Ancak bir gün bir telefon geldi. Defteri unuttuðum günün ertesi günü tüm maðazalarý tek tek dolaþtýðýmý sanmýþtým ama bir tanesi hariç! Zihnim o maðazayý hafýzamdan tamamen silmiþ, þampuan almak için girdiðim maðazanýn kasa önünde defterimi unutmuþum. Bir süre gelip alýrým diye beklemiþler, benden ses çýkmayýnca defteri karýþtýrmak durumunda kalmýþlar ve önsözün altýnda Pýnar Holt ismini görünce sosyal medyada araþtýrýp, iþ yerimin telefonunu bulmuþlar ve bana ulaþtýlar. ‘Allah fukarayý sevindirmek için önce eþeðini yitirtir sonra buldurur’ sözünü canlý kanlý örneðini yaþamýþ oldum. Ancak bu sýnavdan bir ders çýkarmam gerekiyordu. Ve bende yaþadýðým bu olay vesilsiyle, zihnimin neye odaklanýrsa, onun kehanetim olacaðýna dair kendi kendime bir farkýndalýk oluþturdu. Bu olayý yaþadýðýdýðýmdan beri, ne kadar olumlu ve iyi düþünürsem yaþamýmda her þeyin o kadar iyi olacaðýna dair bir düþünce geliþtirmeye çabalýyorum. Peki bu olumlu ve iyi olma halinin içerisinde hiç üzüntü gerginlik yaþamýyor muyum? Tabii ki gerginlik de yaþýyorum, acý da çekiyorum. Ama karamsarlýðýnkolayca patlayacak bir sabun köpüðü kadar kýsa ve etkisiz bir duygu durumu olduðunu hatýrlamaya çalýþýyorum.

Unutmayýn yaþam sevincimiz, neþemiz ve mutluluðumuz dünyayý kötülüklerden arýndýrabilr. kahkahalarýmýz bir çiçeðin açmasýna, dualarýmýz yaðmurlarýn yaðmasýna ve bakýþlarýmýz yýldýzlarýn parlamasýna sebep oluyorsa en büyük gücümüz yaþam sevincimizdir.